tak wszystko naraz...

Dzień Wszystkich Świętych i Zaduszki mineły zwyczajnie. Dzień jak co dzień. Kiedyś, kiedy jeszcze żyła moja prababcia to było wielkie święto, zjeżdżali się wszyscy jej synowie i córki z dziećmi i dziećmi dzieci. Mama piekła ciasta i robiła inne potrawy. Nadal pamiętam ten zapach krążący po całym domu. Wieczorem szło się na mszę, potem na cmentarz popatrzeć jak świecą się tysiące kolorowych zniczy. Pamiętam jak byłam mała i tata wziął mnie na ręce tak, że widziałam wszystko z góry *u*
Teraz wszystko jest inne. Nie byłam na mszy, nie spotkałam się z rodziną, nie zobaczyłam nawet cmentarza wieczorem. Po prostu mi się nie chciało.
Wiem, że trochę późno piszę o tych świętach, ale nie miałam czasu wcześniej. Dzisiaj jestem chora i zostałam w domu, więc się zebrałam na napisanie notki.
Właśnie. Chora. Czy tylko ja mam takiego pecha? W piątek występ z okazji Święta Niepodległości, a ja ledwo mówię. Kurcze, tak chciałam wystąpić. Muszę się wykurować do piątku. Ale co mi to da, skoro nie będę na próbach... FUCK. To pewnie przez to jechanie rowerem w ulewie do Marceliny, ale musiałam. Musiałam z kimś porozmawiać i się wypłakać. A przede wszystkim musiałam pozwolić jej ochrzanić mnie za moją głupotę.
Na dworze coraz zimniej, coraz ciemniej. Latem, kiedy w Niemczech było 47 stopni marzyłam o takiej pogodzie. Teraz, znowu marzę o cieple. O słońcu, lecie, plaży. . . Chociaż. . .  właściwie wystarczyłoby mi Jego przytulenie. Jedno, może dwa i już byłoby mi cieplej i humor miałabym lepszy. Tak myślę, że takie przytulenie przez ukochaną osobę to chyba lek na wszystko. Ale niestety. Nie zawsze ta osoba, którą się kocha chce nas przytulać. . .

Tak się boję, o siebie, że zostanę sam
o swój psychiczny stan.

http://www.youtube.com/watch?v=O1RMGcQ6cFE